Sadya bang ginawa ang mga taong mahilig magpaasa?ang hirap yatang umahon sa pagkakalubog kapag ika'y umasa.

Madami nang bagay ang nagawa't nangyari pero hindi pa pala sapat ang ganitong gawain upang makuha ang kahit 50% tiwala ng taong gusto mong maging bahagi buhay mo.

Mahirap isipin pero kailangan talagang tanggapin na may mga tao tayong minamahal na hndi nakatadhana sa atin. Ayw mo man mangyari pero talagang inaasinta ka ng kamalasan kapag hndi mo pinag isipan ng mabuti ang mga hakbang at pakiramdam na nagmumula sa isang pinakasensitibong parte ng ating katawan.

Kung bakit naman kasi ang hirap pag pagisahin,ang puso at isipan.gumagana ang isip kung kailan huli na at nagdudusa ka na,sa kasalukuyan gusto mong ngumiti,gustong mong tumawa upang sa kahit mumunting sandali magamot ang sakit na nanunuot sa yong puso.

Hindi natin sukat akalain na nagiging kakampi natin ang 2 hanggang 10 bote ng nakalalasing na Serbesa sa pagdurusa natin sa ating sugatang damdamin. Na sa kalauna'y dumadating sa puntong umaalat ang beer dahil sa mga luhang pumapatak dito.Habang sinusuong at minumuni muni ang katangahang umiral sau nung pagdesisyunan mong magmahal ng taong di naman nakalaan para sau. kung bakit ba kasi hindi na lang gawin na ang salawikaing Laging nasa huli ang pasisisi ay baligtarin at ilagay sa Unahan para maging Nasa Una na lang ang pagsisisi para di na mag aksaya ng panahon sa isang taong magpapahirap pala sayo ng lubusan.

Bakit hindi na lang sa bawat tiktak ng orasan eh ito ang nagpapa alala sayo na ang taong pinag aakasayahan mo ng panahon ay di pala ang nakatadhana sayo.minsan sumasagi din sa isipan natin na ang orasan ang may kasalanan kung bakit hindi na lang sya huminto pag oras na masaya ka nung panahong nagpapanggap pa sya na mahal ka niya.

Hindi natin sukat akalain na nung panahong masaya tayo sa pagpapanggap ng taong pinaglaanan natin ng oras natin ay UTO UTO ang tawag sa atin, minsan sumasalat sa utak natin na ano bang kapangyarihan meron itong bruha na to na nung panahon na yon eh na hipnotismo ako at hindi ko naramdamang sumasakay pala ako sa maling biyahe ng buhay.

Bakit hindi na lang ginawa ang sasakyang magdadala sayo sa tamang direksyon ng pagmamahal at kailangan mo pang lakbayin ang madamong gubat ng kalinlangan.minsan dumadapo sa ating pagiisip na sa pagsakay natin sa biyahe ng iba eh sabit lang pala ang lagay natin,minsan kundoktor pa sa dami ng pasaherong sumasakay, un pang ka joyride mo ang mag wa wantutri sau.

Bakit hindi na lang ginawa ang gamot na nakakalunas sa sugatang puso. Na sa pag inom mo ay agad na mawawala ang paghihirap na dinaranas mo't magiging normal ulit ang takbo ng iyong buhay.minsan kumakalabit sa ating kaisipan na kahit gaano kamahal ang ganitong uri ng medisina ay handa taung mag aksaya ng salapi para lang sa sakit na to.

At minsan sumasaglit sa ating isipan ano pa ba ang kulang? ano pa ba ang hindi ko nagawa?at ano pa ba ang dapat nating isakripisyo para lang malaman ng taong nasa isang bahagi ng puso mo na sya ang pinakamahalagang tao na bumubuo sa katauhan mo......